عــــــرفه

ســــــر تا به پا شــده سپــــــر هر بلا حسین
از مکه مـــی‌رود به ســــــوی کربلا حسین
زمزم مقــام، مروه صفا ، کعبــه چار رکن
از ســــــوز سینه نالـــه برآرنــد : یا حسیــــــن
از کــــوه‌های مکــــه ندا می‌رســــد به عرش
فریــــاد می‌زننــــد همــــه یک صــــدا: حسین
انگار ســــر بـــرای خــــدا می‌کشــــد به دوش
با این شتــــاب می‌رود امشب کجا حسیــــن؟
چشمش به قد و قامت عباس و اکبر است
در دیــده اشــــک دارد و بر لب دعا، حسیــــن
امشــــب میان قافله فــردا به مــــوج خون
گوید به زیر تیــغ، سخــــن با خدا حسیــــن
ای ناقــــه‌ها از این سفــــر امشب حــذر کنید
ترســــم ســــرش رود به سر نیزه‌ها حسیــــن
از سنگ، اشک جوشد و از کوه، سیل خون
روزی کـه می‌شــــود ز عزیــــزان جدا، حسین
امشــــب نهــــاده سر به بیابـــان و مــــی‌رود
فــــردا ســــرش بریده شود از قفــــا، حسیـ